کاهش نرخ چاقی در میان بزرگسالان آمریکایی برای اولین بار در بیش از یک دهه

compiled by: Emili TK

مطالعات جدید نشان می‌دهد نرخ چاقی در میان بزرگسالان آمریکایی در سال گذشته کاهش جزئی داشته است، که این نخستین کاهش در بیش از ده سال گذشته محسوب می‌شود. این پژوهش نشان می‌دهد که محبوبیت فزاینده داروهای کاهش وزن، مانند “اوزمپیک” (Ozempic)، ممکن است بخشی از این تغییر را توضیح دهد.

یافته‌های منتشرشده در مجله JAMA Health Forum کاهش چشمگیری را در نرخ چاقی، به‌ویژه در جنوب ایالات متحده، میان زنان و افراد ۶۶ تا ۷۵ ساله نشان می‌دهد. این مطالعه شاخص توده بدنی (BMI) بیش از ۱۶.۷ میلیون بزرگسال را در بازه زمانی ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۳ در گروه‌های مختلف جمعیتی و جغرافیایی بررسی کرد. اگرچه BMI یک ابزار استاندارد برای اندازه‌گیری چاقی است، اما محدودیت‌هایی دارد و تنها نسبت وزن به قد را در نظر می‌گیرد.

پژوهشگران دریافتند که نرخ چاقی در میان بزرگسالان آمریکایی از ۴۶٪ در سال ۲۰۲۲ به ۴۵.۶٪ در سال ۲۰۲۳ کاهش یافته است. این ارقام کمی بالاتر از برآوردهای مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) است که نرخ چاقی را بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳ حدود ۴۰٪ گزارش کرده است.

تفاوت‌های منطقه‌ای و جمعیتی

این کاهش در میان همه گروه‌ها یا مناطق به‌طور یکسان رخ نداده است. بنجامین ریدر، اپیدمیولوژیست محاسباتی در بیمارستان کودکان بوستون و یکی از نویسندگان این مطالعه، گفت:
«در کل ایالات متحده، نرخ چاقی کاهش یافته، به‌ویژه در جنوب، اما در برخی مناطق این روند برعکس بوده است.»
برای مثال، در حالی که نرخ چاقی در میان سیاه‌پوستان آمریکایی کاهش قابل‌توجهی داشت، در میان آسیایی‌تباران آمریکایی افزایش یافت.

کاهش چاقی در جنوب ایالات متحده قابل‌توجه است، زیرا این منطقه بالاترین میزان استفاده از داروهای کاهش وزن را بر اساس داده‌های بیمه‌ای داشته است. با این حال، ریدر تاکید کرد که برای ارتباط مستقیم بین این داروها و کاهش چاقی به تحقیقات بیشتری نیاز است. علاوه بر این، تعداد بالای مرگ‌ومیرهای ناشی از کووید-۱۹ در میان افراد مبتلا به چاقی در جنوب ممکن است بر داده‌ها تاثیر گذاشته باشد.

دیدگاه کارشناسان درباره این کاهش

دکتر مایکل وینتروب، متخصص غدد در دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک، یافته‌های این پژوهش را همسو با داده‌های اخیر CDC دانست که کاهش جزئی در نرخ چاقی بین سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳ را نشان می‌دهد.
وی گفت: «این می‌تواند نشان‌دهنده آغاز تغییری در اپیدمی چاقی باشد، اما هنوز زود است که این روند را پایدار بدانیم.»

داروهای کاهش وزن، به‌ویژه داروهای GLP-1 مانند “اوزمپیک” و “مونجارو” (Mounjaro)، ممکن است عاملی موثر در این کاهش باشند. این داروها که هورمونی را تقلید می‌کنند که باعث کاهش اشتها می‌شود، به‌طور گسترده برای درمان چاقی و دیابت استفاده می‌شوند. با این حال، کارشناسان بر نیاز به مطالعات بلندمدت برای درک کامل تاثیر این داروها بر روند چاقی تاکید می‌کنند.

دکتر تناز معین، متخصص غدد در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، اشاره کرد که این مطالعه تنها داروهای GLP-1 را بررسی کرده است، در حالی که این داروها تنها بخشی از درمان‌های چاقی هستند. وی همچنین تاکید کرد که هزینه بالای این داروها می‌تواند به داده‌هایی نامتوازن منجر شود، چرا که تنها افراد با دسترسی مالی یا بیمه‌ای مناسب قادر به استفاده از آن‌ها هستند.

معین از کاهش BMI در میان افراد مسن شگفت‌زده شد و گفت:
«این گروه لزوماً بیشترین کاربران داروهای GLP-1 نیستند، زیرا بسیاری از آن‌ها تحت پوشش مدیکر هستند و دسترسی به این داروها برایشان دشوار است.» وی به پیشنهاد دولت بایدن برای گسترش پوشش مدیکر و مدیکید برای درمان‌های چاقی اشاره کرد.

هشدار درباره کاهش‌های موقت

وینتروب هشدار داد که کاهش‌های موقتی لزوماً به معنای کاهش پایدار نیست. او گفت:
«ما قبلاً هم شاهد نوساناتی در نرخ چاقی بوده‌ایم، مانند کاهش نرخ چاقی در میان کودکان در اوایل دهه ۲۰۰۰ که بعداً به‌سرعت افزایش یافت.»

مسیر پیش رو

اگرچه این داده‌ها امیدوارکننده هستند، اما کارشناسان اتفاق نظر دارند که برای تعیین تاثیرات پایدار این یافته‌ها، به تحقیقات جامع‌تری نیاز است. با گسترش استفاده از درمان‌های جدید و افزایش دسترسی به آن‌ها، امکان تغییرات اجتماعی گسترده‌تری وجود دارد. فعلاً این کاهش یک سیگنال مثبت است، اما پایداری آن همچنان در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.