Compiled by Emili
عدم دریافت منیزیم کافی می‌تواند بر خطر بیماری‌های قلبی عروقی تأثیر بگذارد. این موضوع بر اساس یک بررسی جدید منتشر شده در مجله‌ی مواد مغذی است. این بررسی بر اهمیت این ماده‌ی معدنی برای عملکردهای مختلف بدن، از جمله عملکرد اعصاب، عضلات و رشد استخوان و ارتباط آن با سلامت قلب و عروق تأکید دارد.
این بررسی بر اساس داده‌های مطالعات متعدد، نشان می‌دهد که سطوح ناکافی منیزیم می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را افزایش دهد. همچنین مکانیسم‌های احتمالی دخیل در این موضوع را بررسی می‌کند و تأکید می‌کند که بسیاری از افراد منیزیم کافی در رژیم غذایی خود دریافت نمی‌کنند.
دکتر پاتریک کی، متخصص قلب و عروق که در این بررسی شرکت نداشت، توضیح داد که کمبود منیزیم می‌تواند به دو شکل ظاهر شود: هیپومنیزیمی و کمبود منیزیم پنهان مزمن. هیپومنیزیمی با سطوح پایین منیزیم سرم خون تشخیص داده می‌شود، در حالی که کمبود منیزیم پنهان مزمن، که با سطوح طبیعی منیزیم سرم اما به طور کلی منیزیم پایین مشخص می‌شود، نیاز به یک آزمایش تحمل منیزیم پیچیده‌تر دارد که به طور گسترده در دسترس نیست.
در گذشته، کمبود منیزیم به جز در افرادی که شرایطی داشتند که بر جذب یا دفع منیزیم تأثیر می‌گذاشت، نگرانی مهمی تلقی نمی‌شد. با این حال، تحقیقات در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ ارتباطی بین منیزیم ناکافی در رژیم غذایی، سطوح کلی منیزیم و عملکرد قلب و عروق را نشان داد. از سال ۲۰۰۶، مطالعات متعددی این ارتباط را تقویت کرده و رابطه‌ای بین منیزیم و شرایطی مانند فشار خون بالا، نارسایی قلبی و مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی نشان داده‌اند. داده‌های جدیدتر از سال ۲۰۱۸ به بعد، این یافته‌ها را بیشتر تأیید می‌کنند و همبستگی معکوس بین وضعیت منیزیم و مشکلات مختلف قلبی عروقی، از جمله سکته مغزی، بیماری عروق کرونر، فیبریلاسیون دهلیزی و عوارض و مرگ و میر ناشی از بیماری‌های قلبی را نشان می‌دهند.
این بررسی چندین مکانیسم را پیشنهاد می‌کند که از طریق آنها کمبود منیزیم ممکن است به مشکلات قلبی عروقی کمک کند. این موارد شامل کمک به استرس التهابی و اکسیداتیو (عدم تعادل بین اکسیدان‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها)، احتمالاً تأثیر بر سطوح و متابولیسم چربی‌ها و احتمالاً کمک به اختلال عملکرد اندوتلیال و تغییرات در متابولیسم الکترولیت‌ها است.
تعیین میزان مطلوب مصرف منیزیم چالش برانگیز بوده است، زیرا نیازهای فردی می‌تواند بر اساس عواملی مانند وزن بدن متفاوت باشد. با این حال، نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از جمعیت، احتمالاً بیش از یک چهارم بزرگسالان، ممکن است مصرف منیزیمی داشته باشند که می‌تواند منجر به کمبود خفیف تا متوسط یا کمبود منیزیم پنهان مزمن شود.
