“سردبیر: شاپور –ت”
در یک ماه اخیر، چهره ایران بیش از همیشه به ویرانه‌ای در حال سوختن شباهت پیدا کرده است. نه تنها به‌دلیل پیامدهای جنگ ویرانگر با اسرائیل، بلکه به‌سبب آنچه اکنون به نظر می‌رسد یک انتقام تمام‌عیار جمهوری اسلامی از مردم خود است. انتقامی که ریشه در شکست‌های تلخ حکومت در میدان دیپلماسی و جنگ دارد، اما قربانیانش نه ژنرال‌ها و تصمیم‌سازان، بلکه مردمی هستند که در گرمای ۵۰ درجه و کمبود آب، نان، و امنیت جان می‌دهند.
سپاه پاسداران، که روزی قرار بود حافظ مرزها باشد، امروز در مقام یک نیروی اشغالگر درون‌مرزی ظاهر شده است. از اقتصاد تا سیاست، از رسانه تا صنعت، از دانشگاه تا محیط زیست – همه چیز زیر چنبره ساختاری است که دیگر نه تنها ناکارآمد است، بلکه عمداً در حال ویران کردن منابع ملی است. ایران اکنون سرزمینی اشغال‌شده است؛ نه به‌دست بیگانگان، که به‌دست حکومتی که مردمش را گروگان گرفته است.
ناتوانی نظام در مقابله با اسرائیل، از شکست‌های آشکار نظامی گرفته تا انزوای بین‌المللی و انفعال منطقه‌ای، چنان آشکار شده که دیگر حتی تبلیغات حکومتی هم توان پوشاندن آن را ندارد. و آن‌گاه که دشمن بیرونی دور از دسترس می‌ماند، خشم نظام متوجه مردم می‌شود. شهروندان عادی، روزنامه‌نگاران، معترضان، زنان، اقلیت‌ها؛ همه زیر فشار بازداشت، سانسور، تهدید و تحقیر قرار گرفته‌اند.
افزایش گشت‌های سپاه و بسیج در خیابان‌ها، ایست‌بازرسی‌های غیرقانونی، یورش به خانه‌ها، و بازداشت‌های بی‌دلیل، چهره بسیاری از شهرها را به میدان جنگ داخلی تبدیل کرده است. اما این جنگی یک‌طرفه است؛ جنگ یک حکومت شکست‌خورده علیه مردم خسته.
در این میان، بحران‌های زیست‌محیطی نظیر قطع برق و کمبود شدید آب آشامیدنی، مدیریت نشده رها شده‌اند. مردمی که در گرمای طاقت‌فرسا، آب خنک و سایه‌ای برای پناه ندارند، حالا باید شاهد فساد گسترده، انتصابات فامیلی و بی‌سوادی مطلق در سطوح مدیریتی باشند. افرادی که تخصص‌شان چاپلوسی است و کارنامه‌شان جز تخریب، چیزی به همراه ندارد.
در غیاب پاسخگویی، در غیاب رسانه‌های آزاد، و در نبود نهادهای ناظر، حاکمیت جمهوری اسلامی به‌جای اصلاح، در حال انتقام است. انتقامی کور که در نهایت، فقط و فقط به یک چیز ختم خواهد شد: سوختن کامل ایران.
اما مردم این سرزمین – با همه‌ی زخم‌ها – هنوز ایستاده‌اند. هنوز به آینده‌ای بدون ظلم و بدون چکمه‌های اشغالگر داخلی امید دارند. و این، همان چیزی است که حاکمان بیش از هر چیز دیگر از آن می‌ترسند.
